Karamihan sa mga relihiyon ay may isang pangunahing hanay ng mga banal na kasulatan - isang "Bibliya, " kung gagawin mo -- na binibigyang kapangyarihan ng buong tradisyon ng relihiyon. Ngunit hindi ito totoo sa Budismo. Mayroong tatlong magkahiwalay na mga canon ng Buddhist na banal na naiiba sa bawat isa.
Ang Pali Canon o Pali Tipitika ay ang kanon ng banal na kasulatan ng Budismo ng Theravada. Ang Mahayana Buddhism ay may dalawang canon, na tinatawag na Tibetan Canon at ang Chinese Canon. Ang Canon ng Tsina ay ang koleksyon ng mga teksto na itinuturing na makapangyarihan ng karamihan sa mga paaralan ng Mahayana Buddhism maliban sa Tibetan. Tinawag itong "Chinese Canon" dahil ang karamihan sa mga teksto ay natipid sa Intsik. Ito ang pangunahing kanon ng banal na kasulatan ng Korean, Japanese at Vietnamese Buddhism pati na rin ang Buddhism na Tsino.
Mayroong ilang mga overlap sa mga tatlong pangunahing mga canon, ngunit karamihan sa mga Buddhist na kasulatan ay kasama lamang sa isa o dalawa sa kanila, hindi lahat tatlo. Kahit na sa loob ng Canon ng Tsino ang isang sutra na pinarangalan ng isang paaralan ng Mahayana ay maaaring hindi papansinin ng iba. Ang mga paaralan ng Mahayana na gumagawa ng higit pa o mas kaunti na kinikilala ang kanon ng Tsina ay karaniwang gumagana kasama lamang ang bahagi nito, hindi ang buong bagay. Hindi tulad ng mga Pali at Tibetan Canon, na pormal na pinagtibay ng kanilang mga tradisyon, ang Canon ng Tsino ay maluwag na kanonikal lamang.
Tunay na talaga, ang Tsino na Mahayana Canon ay pangunahing binubuo ng (ngunit hindi kinakailangang limitado sa) several na koleksyon ng Mahayana sutras, ang Dharmaguptaka Vinaya, ang Sarvastivada Abhidharma, ang Agamas, at mga komentaryo na isinulat ng kilalang mga guro kung minsan ay tinukoy bilang "sastras "o" shastras. ".
Mahayana Sutras
Ang Mahayana sutras ay isang malaking bilang ng mga banal na kasulatan na karamihan na isinulat sa pagitan ng ika-1 siglo BCE at ika-5 siglo CE, bagaman ang ilan ay maaaring isinulat nang huli noong ika-7 siglo CE. Karamihan ay sinasabing orihinal na isinulat sa Sanskrit, ngunit madalas na ang orihinal na Sanskrit ay nawala, at ang pinakalumang bersyon na mayroon tayo ngayon ay isang pagsasalin na Tsino.
Ang Mahayana sutras ay katuwiran na ang pinakamalaki at pinakamahalagang bahagi ng Canon na Tsino. Para sa higit pa tungkol sa maraming mga sutras na matatagpuan sa Canon ng Tsino, mangyaring tingnan ang "Chinese Mahayana Sutras: Isang Pangkalahatang-ideya ng Buddhist Sutras ng Canon ng Tsino."
Ang Agamas
Ang mga Agamas ay maaaring isipin bilang isang alternatibong Sutta-pitaka. Ang Pali Sutta-pitaka ng Pali Canon (Sutra-pitaka sa Sanskrit) ay ang koleksyon ng mga sermon ng kasaysayan ng Buddha na naisaulo at pinasayaw sa wikang Pali at sa wakas ay isinulat noong ika-1 siglo BCE.
Ngunit habang nagaganap ito, sa ibang lugar sa Asya ang mga sermon ay na-memorize at pinasayaw sa iba pang mga wika, kasama ang Sanskrit. Marahil ay maraming mga Sanskrit na mga chanting lineage, sa katunayan. Ang mga Agamas ay kung ano ang mayroon tayo sa mga iyon, na halos lahat ay magkasama mula sa mga unang salin ng Tsino.
Ang mga kaukulang sermon mula sa Agamas at Pali Canon ay madalas na magkapareho ngunit hindi magkapareho. Ang eksaktong bersyon kung saan ay mas matanda o mas tumpak ay isang bagay ng opinyon, bagaman ang mga bersyon ng Pali ay mas kilala.
Ang Dharmaguptaka Vinaya
Ang Sutra-pitaka, Vinaya-pitaka at Abhidharma-pitaka ay magkasama na bumubuo ng isang koleksyon na tinatawag na Tripitaka, o Tipitaka sa Pali. Ang Vinaya-pitaka ay naglalaman ng mga patakaran para sa mga monastic na mga order na itinatag ng makasaysayang Buddha, at tulad ng Sutra-pitaka ito ay na-memorize at chanted. Ngayon mayroong maraming umiiral na mga bersyon ng Vinaya. Ang isa ay ang Pali Vinaya, na sinundan sa Buddhism ng Theravada. Dalawang iba pa ay tinawag na Mulasarvastivada Vinaya at ang Dharmaguptaka Vinaya, pagkatapos ng mga unang paaralan ng Budismo kung saan sila ay napreserba.
Ang Tibetan Buddhism sa pangkalahatan ay sumusunod sa Mulasarvastivada at ang natitirang Mahayana sa pangkalahatan ay sumusunod sa Dharmaguptaka. Maaaring may mga pagbubukod, gayunpaman, at kung minsan ang Mulasarvastivada Vinaya ay itinuturing na bahagi din ng Canon ng Tsino. Bagaman ang Dharmaguptaka ay may kaunting kaunting mga patakaran, ang pangkalahatang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang Mahayana Vinayas ay hindi makabuluhang radikal.
Ang Sarvastivada Abhidharma
Ang Abhidharma ay isang malaking koleksyon ng mga teksto na pinag-aaralan ang mga turo ng Buddha. Kahit na naiugnay sa Buddha, ang aktwal na komposisyon ay marahil ay nagsimula ng ilang siglo pagkatapos ng kanyang Parinirvana. Tulad ng Sutra-pitaka at Vinaya-pitaka, ang mga teksto sa Abhidharma ay napanatili sa hiwalay na tradisyon, at sa isang pagkakataon marahil ay maraming iba't ibang mga bersyon.
Mayroong dalawang nakaligtas na kumpletong Abhidharmas, na kung saan ay ang Pali Abhidhamma, na nauugnay sa Budismo ng Theravada, at ang Sarvastivada Abhidharma, na nauugnay sa Budhismo ng Mahayana. Ang mga pagkabigo ng iba pang mga Abhidharmas ay napanatili din sa Canon ng Tsina.
Mahigpit na pagsasalita, ang Sarvastivada Abhidharma ay hindi tiyak na isang teksto sa Mahayana. Ang Sarvastivadins, na nagpapanatili ng bersyon na ito, ay isang maagang paaralan ng Budismo na mas malapit na nakahanay sa Theravada kaysa sa Budismo ng Mahayana. Gayunpaman, sa ilang mga paraan, ito ay kumakatawan sa isang lumilipas na punto sa kasaysayan ng Buddhist kung saan nahuhusay ang Mahayana.
Ang dalawang bersyon ay malaki ang naiiba. Parehong Abhidharmas ang tumatalakay sa mga likas na proseso na nag-uugnay sa mental at pisikal na mga phenomena. Parehong gumagana ang pag-aralan ang mga kababalaghan sa pamamagitan ng paghiwa-hiwalay sa kanila sa ilang sandali na mga kaganapan na huminto na umiral sa sandaling mangyari ito. Higit pa rito, gayunpaman, ang dalawang teksto ay nagtatanghal ng iba't ibang mga pag-unawa sa likas na katangian ng oras at bagay.
Mga Komento at Iba pang Mga Teksto
Mayroong maraming mga komentaryo at treatises na isinulat ng mga scholar ng Mahayana at sage sa mga siglo na kasama rin sa Canon ng Tsino. Ang ilan sa mga ito ay tinawag na "sastras" o "shastras, " na sa kontekstong ito ay nagdidisenyo ng komentaryo sa isang sutra.
Ang iba pang mga halimbawa ng mga komentaryo ay mga teksto tulad ng Mulamadhyamakakarika ng Nagarjuna , o "Pangunahing Mga Talata ng Gitnang Daan, " na nagpapalawak ng pilosopiya ng Madhyamika. Ang isa pa ay ang Bodhicaryavatara ni Shantideva, "Gabay sa Paraan ng Buhay ng Bodhisattva." Maraming malalaking koleksyon ng mga komentaryo.
Ang listahan ng kung anong mga teksto ay maaaring isama ay, dapat nating sabihin, likido. Ang ilang nai-publish na mga edisyon ng canon ay hindi magkapareho; ang ilan ay nagsama ng mga tekstong hindi relihiyoso at katutubong alamat.
Ang pangkalahatang-ideya na ito ay halos isang pagpapakilala. Ang Canon ng Tsino ay isang malaking kayamanan ng relihiyoso / pilosopikong panitikan.
